De Warlpiri-kunstenaar Maggie Watson Napangardi werd geboren in Yuendumu in de Tanami-woestijn, 300 kilometer ten noordwesten van Alice Springs. Binnen haar gemeenschap was Maggie een van de pioniers op het gebied van schilderen van de traditionele symbolen van haar volk op canvas. In oktober 1985 werd haar werk opgenomen in de openingstentoonstelling van Yuendumu-schilderijen in het Araluen Arts Centre in Alice Springs. In hetzelfde jaar werd de Warlukurlangu Artists Aboriginal Association opgericht door oudsten van de Yuendumu-gemeenschap om de schilderijen van hun kunstenaars te vertegenwoordigen. De schilderijen onderscheiden zich door hun gevarieerde opstelling van Kurruwarri, hun opzichtige kleurgebruik en hun omgang met verf, vooral de dot-techniek.

Maggie groeide op in een tijd waarin de Warlpiri, inheemse volkeren van de Tanami-woestijn, een traditioneel nomadisch leven volgden, te voet door hun land reisden, op jacht gingen en “bush tucker” verzamelden. Terwijl ze door hun land trokken, konden de Warlpiri de ancestors sites in Mina Mina en Yingipurlangu, in het gebied tussen de Tanami- en Gibson-woestijnen, bezoeken. Mina Mina, vlakbij Lake McKay in de Tanami-woestijn, is een belangrijke ceremoniële plek voor vrouwen, waar volgens Women's Dreaming, Warlpiri-voorouders ceremoniële graafstokken (kana of karlangu) verzamelden die uit de grond kwamen en vervolgens, terwijl ze hun epische reis voortzetten, voerden ze rituele liederen en dansen uit. De betekenis van Mina Mina was zodanig dat een groot deel van de symbolen van de Walpiri-kunstenaars de dreamings uitbeeldt die ermee verband houden.

Als senior Warlpiri-vrouw beïnvloedde kunstenaar Maggie de ontwikkeling van andere kunstenaars, waaronder haar jongere zus Judy Watson Napangadi (circa 1925-2016). Samen met haar zus ontwikkelde ze een unieke schilderstijl die werd gekenmerkt door gekleurde kronkelige lijnen gemaakt met behulp van een ‘gesleepte’ stippel stijl die naar verluidt de voorouderlijke dans van haar vrouwelijke voorouders nabootste terwijl ze in lange rijen door de woestijn bewogen. Door alle delen van het canvas met deze fijne lijnen uit te arceren, zoals ze doet in Mina Mina Dreaming, krijgen deze schilderijen de uitstraling van een prachtig gestructureerd oppervlak dat zowel de beweging van haar voorouders oproept als het land waar ze doorheen dansten.

Mina Mina Dreaming is een representatief voorbeeld van de meer abstracte weergave van Women's Dreaming (Karnta-kurlangu Jukurrpa) die was ontleend aan bodypaint-symbolen  voor vrouwen. Het heeft ook betrekking op Digging Sticks Dreaming (Karna-kurlangu Jukurrpa), omdat de stokken de voorouderlijke vrouwen in staat stelden hun reis te voltooien. Als navigators die hen naar heilige plaatsen leidden, droegen de vrouwen deze stokken in hun uitgestrekte armen terwijl ze door de woestijn dansten op weg naar andere belangrijke secred/sacred sites. Karna-kurlangu had een speciale betekenis voor Maggie, aangezien haar land Janyinki nauw verbonden was met deze Dreamings. Naast de typografie en de voorouderlijke vrouwen speelde vegetatie een belangrijke rol in dit verhaal, aangezien de vrouwen tijdens hun reis voedsel verzamelden voor zowel ceremonieel als medicinaal gebruik. Andere belangrijke dromen die Maggie schilderde, waren Purlurntari (eetbare schimmel), Yarla (Big Yam) en Wanakiji (Bush Plum).

In Mina Mina Dreaming worden sleutelelementen symbolisch weergegeven door abstracte vormen die verwijzen naar sacred plaatsen waar voorouders verblijven. De positionering van deze elementen geeft aan waar de vrouwen op belangrijke locaties stopten en waar ceremonies en dansen werden uitgevoerd. In Mina Mina Dreaming kunnen de gebruikte symbolen meerdere betekenissen hebben, maar we kunnen de cirkels en concentrische cirkels 'lezen' als kampeerplaatsen of waterbronnen. Dergelijke complexe lezingen van plaatsen zijn indicatief voor een verfijnd spiritueel verhaal.

In dit werk wordt deze spirituele betekenis met betrekking tot Maggie’s land verder benadrukt door haar kleurkeuze om zowel haar viering van het land zelf als de vrouwenbeweging daar doorheen aan te duiden. Zoals uitgewerkt door Christine Nicholls, wat voor het westerse oog misschien een woestijn van ongedifferentieerde kleuren lijkt, was voor Maggie en haar volk als een grote en kleurrijke 'tuin', boordevol energie en vitaliteit. In tegenstelling tot kunstenaars uit de Papunya-kunstgemeenschap die voornamelijk kozen voor de okerkleuren rood, geel, wit en zwart. Dankzij de toegang tot synthetische verf konden Walpiri-kunstenaars de vruchtbaarheid van het woestijnleven in een uitbarsting van kleur vieren. In Mina Mina Dreaming schuwt Maggie haar gebruikelijke felle kleuren ten gunste van subtielere tinten voor het achtergrondveld van banden van gekleurde lijnen, waartegen de zwarte vormen van cirkels en rechte en golvende lijnen extra levendigheid krijgen. Het gebruik van acrylverf geeft deze uitdrukking een scherpte die niet met traditionele okers kon worden bereikt. Wat de doeken van Warlpiri spannend maakt, is het vermogen van kunstenaars als Maggie om nieuwe technologie te omarmen, als middel om een eeuwenoude spirituele band met hun land te versterken en te vergroten.

Maggie schilderde tussen 1985 en 1998. Als onderdeel van de werken van Warlukurlangu-kunstenaars zijn haar schilderijen opgenomen in talrijke tentoonstellingen in Australië.